pani ada

Nowa miłość zupełnie przypadkowo zakwitła we mnie podczas kwarantanny, sprawiając tym samym, że piękne było tych kilka chwil wśród ostatniego miesiąca przeleżanego w domu. Kiedy bezmyślnie błądziłam po Netflixie, jakiś cichy głosik z głębi zasugerował wybór serialu, którego ostatni sezon premierę miał w styczniu tego nieszczęśliwego roku.

Ania nie Anna to na nowo opowiedziana (tym razem w wersji odcinkowej) historia Ani z Zielonego Wzgórza. Z pewnością większość zna słynne filmy na podstawie serii książek Lucy Maud Montgomery. Do tej pory wydawało mi się również, że pierwsza część przygód rudowłosej dziewczynki jest w szkole lekturą obowiązkową (tak było, kiedy ja chodziłam do podstawówki), ale internet właśnie skorygował moją wiedzę na ten temat. Szkoda. Tym bardziej myślę sobie (to chyba zabrzmi bardzo patetycznie), że chciałabym, aby każda dorastająca mała kobietka miała możliwość poznać też tę wersję historii Ani, którą wyprodukowało CBC we współpracy z Netflixem. Książka jest podstawą, daje fundamenty dla tego opowiadania, ale serial wzbogaca je o nowe wątki, a co najważniejsze wplata w nie wciąż istotne dla współczesności problemy, takie jak równość, feminizm, czy wolność słowa. Ania nie Anna od pierwszego momentu chwyta za serducho i trzyma aż do ostatniego odcinka, kiedy to z bólem serca i w towarzystwie miliona porozrzucanych po pokoju chusteczek, żegnamy się z bohaterami na zawsze. Ilość wzruszeń i zachwytów jest nie do policzenia. Główna bohaterka, której życie nie rozpieszcza, pozostaje nie zważając na nic i mimo wszystko, osobą pełną radości z życia, pasji i determinacji. Broni słabszych, zawsze mówi to, co myśli, walczy o to, w co wierzy i nie pozwala, aby zabrano jej głos. Popełnia błędy (mnóstwo błędów!), ale nie zważając na wszelkie okoliczności - zawsze pozostaje sobą. Bunt jest częścią jej osobowości, a okazji do niego jej nie brakuje. Ponieważ to serial, zwykle wszystko kończy się dobrze, ale zdecydowanie zbyt często przeszkody, które stają Ani na drodze, tak bardzo przypominają te, które bez względu na czasy uprzykrzają nam życie. Ciasne umysły zawsze będą chciały powstrzymać świat przed zmianami, których ten tak bardzo się domaga.

Przyznaję, że mam słabość to bohaterek-marzycielek, które nie zgadzają się na życie według utartych schematów. A gdy na dodatek ich pasją jest pisanie – przepadam! Uzmysłowiłam to sobie, kiedy chciałam sięgnąć pamięcią do ostatniej historii, która poruszyła mnie równie mocno. Były to Małe kobietki w reżyserii Grety Gerwig. Film jest na podstawie XIX wiecznej powieści, która zapisała się w historii jako jedna z pierwszych napisanych o dziewczynach dla dziewczyn wiele lat przed wydaniem Ani z Zielonego Wzgórza. Jo March, która w filmie jest wysunięta na pierwszy plan, to podobnie do Ani, przykład postaci niepasującej do otaczającego ją świata i uciekającej od niego do tych opowieści, które tworzy sama. W tej roli występuje w filmie Saoirse Ronan i nie mogę o niej nie wspomnieć, bo jest obłędna. Idealnie oddaje ten płomień, który pali się w sercu bohaterki. Kiedy ze łzami w oczach krzyczy, że kobiety nie żyją tylko dla miłości, ale mają też dusze, umysły, ambicje i talenty, czujemy to bardzo mocno, nawet teraz – ponad sto pięćdziesiąt lat od wydania książki. Więc gdzieś nadal żyje w nas ten żal, że wciąż nie jesteśmy sobie równi, że nadal nie możemy w pełni o sobie decydować.

Zarówno serial o Ani, jak i najnowsza adaptacja Małych kobietek kładą nacisk na to,  jak ważne jest by kobiety widziały w sobie nawzajem siostry, a nie rywalki. Podkreślają dziewczęcą potrzebę nawiązywania bliskich relacji, przyjaźni na całe życie i wspierania się bez względu na wszystko. Myślę, że współcześnie ten problem jest obecny coraz bardziej i bardziej. Obserwuję walkę i wyścigi niemal na każdym kroku i nie mam złudzeń, co do tego, że sama jestem częścią tych zawodów. Nie da się kompletnie wyłączyć ze świata rywalizacji, ale te piękne historie pokazują nam, że możemy pracować same nad sobą. Kiedy podejmiemy decyzję, że nie chcemy brać udziału w konkursie na bycie najlepsze, wtedy dopiero zaczyna się prawdziwy rozwój i prawdziwe piękno. To trudne, bo „udział w konkursie” to tak naprawdę nic innego jak szukanie akceptacji. A kto ma na tyle zbudowaną pewność siebie, by jej nie szukać? Kto lubi siebie wystarczająco by nie karmić się komplementami? Problem z wykorzystywaniem opinii innych do tworzenia własnego obrazu siebie jest taki, że to złe słowa zawsze zapamiętamy bardziej. Chciałabym nie potrzebować tych słów, by czuć się dobrze z tym, że jestem, że piszę, że tworzę. Jeszcze tak nie umiem, ale bardzo się staram.

Nadszedł czas długich wieczorów, waniliowych świec, gorącej herbaty z miodem i ognia skwierczącego w kominku. Najwyższa pora, aby założyć cieplejsze skarpety, ułożyć się wygodnie pod kocykiem i… nadrobić serialowe zaległości. Przygotowałam dla Was kilka propozycji, które moim zdaniem idealnie wkomponują się w ten czas mglistej, jesiennej aury.

1. Dark

Wyjątkowo tajemniczy, niemieckojęzyczny serial dla osób, które lubią łamigłówki. Serial wymaga od widza pełnego skupienia i dokładnego śledzenia poszczególnych historii i wielu wątków opowiadanych na kilku płaszczyznach czasowych. Akcja serialu rozgrywa się w niemieckim miasteczku Winden, którego życie zupełnie odmienia się wraz z zaginięciem dwóch chłopców. Premiera pierwszego sezonu miała miejsce w grudniu 2017 roku, natomiast w czerwcu tego roku ukazał się drugi sezon, który według licznych recenzji trzyma równie wysoki poziom. Już teraz wiadomo, że w trzecim sezonie fani dostaną odpowiedzi na wszystkie nurtujące ich pytania, ponieważ serial ogłoszony został trylogią.

 2. Chilling Adventures of Sabrina

Produkcja kierowana raczej do nastoletnich widzów, choć nie tylko im może się spodobać. Serial opowiada o przygodach młodej czarownicy Sabriny Spellman i jest luźną adaptacją komiksu o tym samym tytule. Z pewnością przypadnie do gustu fanom halloweenowego klimatu z powodu szatańskiej tematyki oraz nastroju, w którym utrzymany jest serial pełen czarów, potworów i mrocznych tajemnic. Mimo to ogląda się go lekko i w przeciwieństwie do Dark, nie wymaga od nas pełnego skupienia, a raczej pozwala odpocząć w towarzystwie nastoletniej bohaterki, jej szalonych ciotek i przyjaciół.

3. Nawiedzony dom na wzgórzu

Tego serialu nie należy oglądać samotnie, chyba, że ktoś jest koneserem horrorów i mało rzeczy jest w stanie go przestraszyć. W „Nawiedzonym domu...” najstraszniejsze jest jednak to, czego nie widać, ale nasza wyobraźnia nam to podpowiada. W (przy)długich, mrocznych ujęciach szukamy potwora, który wyskoczy z ciemności, ale często pozostaje nam tylko zadowolić się posmakiem niepokoju. Jest to także luźna adaptacja powieści Shirley Jackson z 1959 roku określanej mianem „klasyki powieści grozy”. Fabuła choć z pozoru wydaje się być banalna - opowiada o rodzinie zamieszkującej nawiedzony dom, jest tylko pretekstem do opowieści o bardzo skomplikowanych relacjach rodzinnych, które doprowadzają do wielu dramatów. Historia prowadzona jest dwutorowo – jeden obraz pochodzi z czasów, kiedy rodzina Crainów mieszkała w owym domu, a drugi, kiedy rodzeństwo jest już dorosłe. Dzięki temu poznajemy psychikę bohaterów i rozumiemy piętno jakie wywarł na nich Hill House.

Miłego oglądania!

Pani Ada

Za oknem szaro, ponuro, melancholijnie. Coraz częściej budzą nas dźwięki deszczu rytmicznie uderzającego w okna. Dni stały się już znacznie krótsze, a zieleń drzew powoli przeistacza się w złoto. Koniec z oszukiwaniem się, naprawdę nadeszła jesień. Niektórzy wyczuwają ją już z początkiem sierpnia - marzą o chłodniejszych dniach, kiedy położą się na kanapie, zawiną w kocyk i będą popijać gorące kakao. Ja należę do tych, którzy odpychają myśl o zbliżającej się jesieni jak najdłużej i staram się cieszyć każdym z ostatnich promyków słońca.

Korzystając jednak z faktu, że wkrótce niestety będzie robiło się coraz zimniej i zimniej, chciałabym wam polecić kilka przytulnych miejsc w Łodzi, w których wypijecie pyszną, gorącą kawkę, schowacie się przed deszczem, czy spotkacie z przyjaciółmi i tym samym podsumować odrobinkę moje wakacyjne odkrycia. Zestawienie to jednak jest o tyle szczególne, że żadna z tych kawiarni nie znajduje się przy ulicy Piotrkowskiej, co jest pewnym odejściem od łódzkiej normy, bo praktycznie wszystko u nas kręci się (lub kręciło) wokół tej jednej ulicy. Ja ogromnie cieszę się z faktu, że warte uwagi miejsca zaczynają powstawać też poza ścisłym centrum i Łódź rozwija się w różnych kierunkach. Nie będzie to ranking, kolejność jest przypadkowa, wszystkie te miejsca są wyjątkowe na swój sposób :)

1. Nie Pytaj by Galante Wypieki

ul. Skupiona 1

Nie Pytaj to nowopowstała, niewielka kawiarnia na Kurczakach. Razem z przyjaciółką odwiedziłyśmy ją w połowie lipca. Jest to niesamowicie urocze i klimatyczne miejsce, zdominowane przez wszechobecną zieleń. Znajdziemy ją na ścianach, wśród kwiatów, czy nawet na serwetkach. To kolor, który z natury uspokaja, odpręża, daje odpocząć naszym oczom. Zjecie tu zarówno na słodko jak i słono. My postawiłyśmy na tiramusu i kanapki z łososiem i rukolą, pycha! Z głośników leciała dobra, polska muzyka alternatywna. Nie Pytaj to naprawdę wyjątkowe miejsce, stworzone z pomysłem, pasją i mnóstwem serducha. Trzymam za nie kciuki i namawiam was - przyjdźcie nawet jeśli macie daleko, bo warto!

2. Szykier

ul. Północna 1/3

Niezwykłe, artystyczne wnętrzne, które wyjątkowo spodoba się miłośnikom "staromodnego" stylu. Przepiękny sufit, którego wam nie pokażę, więc musicie iść zobaczyć sami. Miejsce, które co jakiś czas oferuje wieczory z muzyką na żywo i swingowe potańcówki - więcej informacji znajdziecie na ich stronie na facebooku. Mimo elegancji w wystroju, czułam się tam swobodnie i na luzie. Nietypowa nazwa lokalu jest nawiązaniem do pierwszych właścicieli zabytkowej już dziś kamienicy - państwa Szykierów. Serdecznie polecam wam to miejsce i sama na pewno nie raz jeszcze się tam pojawię.

3. MORNING coffee & more

ul. Żeligowskiego 46 

Do Morning wpadliśmy na śniadanko pod koniec sierpnia i była to miłość od pierwszego wejrzenia! Pastelowa kolorystyka miejsca trafiła od razu do mojego serduszka i z każdą chwilą było już tylko coraz lepiej. W Morning można pochwalić wszystko - sympatyczną obsługę, świetne ceny, porcje, smak, papierowe słomki, kawę i co zawsze urzeka mnie najbardziej, dbanie o najmniejszy szczegół. Kiedy następnym razem odwiedzę to miejsce (a coś czuję, że będzie to już niebawem) koniecznie będę musiała spróbować precli, które stały się ich najbardziej charakterystyczną pozycją w karcie i z tego, co podejrzałam na Instagramie, prezentują się przecudnie!

4. Rondo Caffe 

ul. Naruszewicza 4

Rondo Caffe to miejsce do którego spokojnie mogę udać się z domu spacerkiem i bardzo cenię sobie taką możliwość! Nazwę zawdzięcza swojej lokalizacji tuż przy rondzie Insurekcji Kościuszkowskiej. Milutkie miejsce! Tu także postawiono na butelkową zieleń i dużo kwiatów. Do mrożonej kawy dostaliśmy urocze, papierowe słomki, a kawałek tarty był tak duży, że spokojnie najedliśmy się nim we dwójkę. W menu znajdują się śniadania, kanapki, sałatki i różnorakie słodkośći. To miejsce ma klimat i wydaje mi się, że mieszkańcy Chojen bardzo się z nim polubią :)

A wy szukacie nowych miejscówek czy wybieracie te znane i sprawdzone? Mam nadzieję, że choć trochę zachęcę was, aby wyjść jesienią z domu i sprawić sobie odrobinę radości dobrym kawałkiem ciasta i cieplusią kawusią! Coś mi się wydaje, że takie połączenie może poprawić humor w nawet najsmutniejsze, listopadowe dni. 

Pani Ada 

Na nowego "Króla Lwa" pójdą wszyscy. Młodzi ludzie, starsi ludzie, dzieci, których rodzice będą chcieli pokazać pociechom swoją ukochaną historię. Do kina zaprowadzi ich sentyment, ciekawość, tęsknota za beztroskimi czasami. Każdy z nas lubi, to co zna najlepiej. To, co kiedyś okazało się dobre, sprawdziło się. Raz nas wzruszyło, więc za pewne zrobi to ponownie... A my chętnie przeżyjemy to katharsis jeszcze raz. Disney o tym wie i dlatego powstają coraz to kolejne odswieżane wersje klasyków. Ale czy my naprawdę ich potrzebujemy?

Muszę przyznać, że kiedy film się rozpoczął, byłam oczarowana obrazami przyrody, które malowały się na ekranie. To samo wschodzące słońce na krwisto-czerwonym niebie, te same zwierzęta idące, aby przywitać przyszłego króla zwierząt. A jednak wszystko bardziej realistyczne, piękniejsze. Cudne, żywe barwy. Efekty specjalne są w tym filmie zachwycające, ale jednocześnie realistyczną konwencję otrzymujemy kosztem mimiki zwierząt. Tutaj pojawia się już duży zgrzyt, bo ciężko nam w tym momencie uwierzyć w emocje bohaterów, tak jak ciężko nam było uwierzyć w emocje Belli ze Zmierzchu. 

"Król Lew" jest prawdopodobnie jedyną bajką, której nie "odkurzyłam" od czasów dzieciństwa i bardzo dobrze, bo gdyby tak było, to okropnie zanudziłabym się w czasie seansu. Praktycznie każda scena odwzorowana jest w identyczny sposób - gesty, dialogii, scenerie. Wszystko ukazane tak jak było to w oryginalnej bajce. Poza wizualnym pięknem i lekko odświeżonymi piosenkami, ten film nie oferuje nam nic i jeżeli chcemy szukać w nim czegoś wyjątkowego, to musimy na tym właśnie poprzestać. Być może to jest też coś, co niektórym wystarczy i nie uważam, że to źle. Ja jednak liczyłam na znacznie więcej i nie ukrywam rozczarowania. I nawet kojący głos Beyonce mi tego nie zrekompensuje. 

Kiedy myślę o dobrze odnowionej starej historii przychodzi mi na myśl "Czarownica", której niczego nie można zarzucić pod względem oryginalności, nowego i świeżego spojrzenia, zaciekawienia widza od nowa, przy jednoczesnym braku rezygnacji z dobrze wszystkim znanej historii. Jeśli Disney już musi odgrzewać stare kotlety, mógłby wybrać taką drogę - nie rezygnując dzięki temu z kreatywności. Ale może jestem w mniejszości, może świat pokocha nowego lwika. 

Pani Ada

Kolejny koniec lipca. Czas o którym myślę z nostalgią odkąd Taco napisał, że za chwilę znów będzie zima. Słowa stwarzają rzeczywistość. Płyty Filipa Szcześniaka stworzyły mi w głowie przegródki ze wspomnieniami każdych kolejnych wakacji. Założe się, że wy też tak macie, a przynajmniej większość z was. Włączam Wosk, zamykam oczy i znów mam siemnaście lat, siedzę na plaży, gapię się w gwiazdy i pije półsłodkie, musujące Fresco.

Niektóre rzeczy pozostają takie same - znów zostaliśmy zaskoczeni przez rapera i pewne jest to, że nie jestem jedyną osobą, która zamiast spać zgłębia teksty i sączy bity. Niezmieniona pozostaje także tematyka - Taco prawie tak jak zawsze zabiera nas na wycieczkę do Warszawy i powraca do przyglądania się ludziom w sarkastyczny sposób komentując wady społeczeństwa, nasze wady. Wytyka nam i sobie konsumpcjonizm, uzależnienia, hipokryzję, hipochondrię, brak konsekwencji w działaniu... czyli w sumie to, co zwykle. Tak mi się jakoś wydaje, że za to go właśnie lubimy. W tym obrazku, który przed nami maluje przeglądamy się trochę jak w lustrze, widząc tam siebie i swoje słabości. Szczególnie trafny opis kompleksów i ludzkich obaw odnajdziemy w piosence "Wytrawne (z nutą despracji)". Zagłębiając się w tekst można naprawdę utonąć w goryczy (kocham!).

Do pierwszych kilku przesłuchaniach polubiłam się też z Taco jako "Wujek dobra rada" - ciekawa zabawa słowem w stylu z pierwszych płyt, a muzycznie i stylistycznie przypomina mi trochę "Przerywnik" z Umowy. Jest to jak najbardziej pozytywne, ale pewnie dla wielu niezrozumiałe skojarzenie.

Fajne jest to, że w wiekszości piosenek pojawia się wers "Pocztówka z Warszawy, lato 2k19. Na zdrowie" - taki podpis trochę jak Bach albo Jason Derulo, ale ze smakiem. Jeśli chodzi o piosenki ze specjalnymi gośćmi to wcale nie kolaboracje z Dawidem Podsiadło zrobiły na mnie największe wrażenie, ale wyjątkowo miło sączący się, przedostatni na płycie "Alert RBC" we współpracy z schafterem. To taka piosenka, która robi listopad z lipca, ale z jakiegoś powodu podoba ci się to.

W kwestii Taco są dwie sprawy w temacie których nie zamierzam się mądrzyć, pierwsza to bity, druga to nawiązania do piłki nożnej. Co do pierwszej - lubię ciekawy klimat i lubię gdy buja, a to chyba nie powinny być najważniejsze kryteria uwzględniane w ocenie. Zdaje się, że piłka wyjątkowo rzadko pojawia się na tej płycie, bo bez zbędnych przeszkód przyszło mi rozszyforwanie tekstów.

Z każdym przesłuchaniem Pocztówka podoba mi się coraz bardziej i nie mam wątpliwości, że to lato będzie kolejnym, które zapisze się w mojej pamięci dźwiękami z nowego projektu Taco Hemingway'a. 

Pani Ada